آتشی ز کاروان جدا مانده
این نشان ز کاروان بجا مانده
یک جهان شراره تنها مانده در میان صحرا
به درد خود سوزد
به سوز خود سازد
سوزد از جفای دوران فتنه و برای طوفان
فنای او خواهد
به سوی او تازد
من هم ای یارا تنها ماندم
آتشی بودم بر جا ماندم
با این گرمی جان
در ره مانده حیران
این غم خود بکجا ببرم
با این جان لرزان
با این پای لرزان
ره بکجا ز بلا ببرم
می سوزم گر چه با بی پروایی
می لرزم بر خود از این تنهایی
من هم ای یارا تنها ماندم
آتشی بودم بر جا ماندم
آتشی خو هستی سوزم
شعله جانی بزم افروزم
بی پناهی محفل آرا
بی نصیبی تیره روزم
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش
کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی
در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن
شرط اول قدم آنست که مجنون باشی
آتشی ز کاروان جدا مانده
این نشان ز کاروان بجا مانده
یک جهان شراره تنها مانده در میان صحرا
به درد خود سوزد
به سوز خود سازد
سوزد از جفای دوران فتنه و برای طوفان
فنای او خواهد
به سوی او تازد
من هم ای یارا تنها ماندم
آتشی بودم بر جا ماندم
